Inside Out 2 به‌ندرت می‌تواند همانند قسمت اول، احساساتی چون شادی، غم یا حتی دیگر همراهانشان را در دل مخاطب برانگیزد.

در عوض، فیلم شتاب‌زده به سمت پایان خود می‌رود. Inside Out 2 چند ایده بامزه و خلاقانه دارد که لحظاتی سرگرم‌کننده خلق می‌کنند (از جمله شوخی‌های تکرارشونده و بسیار خنده‌دار با الهام از بازی‌های ویدیویی اوایل دهه ۲۰۰۰ و مجموعه‌های مشهور نیکلودئون)، اما تدوین آن به‌ندرت توانسته داستان رایلی را با ماجرای شادی، اضطراب و دیگر احساسات پیوند دهد؛ چه از طریق حرکت، چه برش‌های همسان و چه تضاد.

ارتباط علت و معلولی میان کارهای رایلی و انگیزه‌هایی که پشت آن‌هاست معمولاً در دیالوگ‌ها مطرح می‌شود، اما هرگز آن‌طور که باید از طریق تصویر حس نمی‌شود.

این دقیقاً خلاصه مشکل Inside Out 2 است: فیلمی هوشمندانه، اما به‌ندرت احساسی.
فیلم حرف‌های زیادی درباره تغییرات شخصیتی و احساسات فلج‌کننده‌ای که در دوران نوجوانی پدیدار می‌شوند برای گفتن دارد، اما به‌ندرت می‌تواند شادی، غم یا دیگر احساسات را همان‌طور که قسمت قبلی برمی‌انگیخت، در مخاطب زنده کند.

هرچند نقطه آغاز داستان بلوغ است، اما فیلم به‌ندرت به‌اندازه کافی صمیمی یا ملموس می‌شود تا واقعاً به دلایل اصلیِ این‌که «بلوغ آشفته است» (طبق همان تابلوی مشهور) بپردازد. نه‌تنها تغییرات جسمی مرتبط با این احساسات را نادیده می‌گیرد – چیزی که در Turning Red به‌خوبی نشان داده شد – بلکه تعامل واقعی بین احساسات را هم به‌ندرت ثبت می‌کند.

نتیجه این است که فیلم در پرداختن به نوجوانی بیش از حد مرتب و منظم است و بیش از اندازه درگیر توضیح استعاره‌هایش می‌شود – استعاره‌هایی که احتمالاً از درک مخاطبان کم‌سن‌وسال دور می‌مانند – به جای اینکه اجازه دهد اثراتشان به‌طور واقعی حس شوند.